(van devolutie = afwenteling, van Lat. volvere = wentelen). In het Nederlandse procesrecht is het het recht om een zaak van een lagere naar een hogere rechter over te brengen (zie hoger beroep en prorogatie).
In het vroegere erfrecht was het de naam van een recht, krachtens hetwelk de nakomelingen van een persoon aanspraak konden maken op het stam- of familiegoed, om dat na zijn dood te bezitten. Ook kende men vóór de Codificatie in sommige streken van Brabant, evenals in sommige Franse Coutumes en in Duitse rechtsbronnen Verfangenschaftsrecht geheten, een recht op de goederen van de huwelijksgemeenschap van de ouders ten voordele van de uit dat huwelijk geboren kinderen. Hertrouwde de overlevende echtgenoot, dan ontvingen de kinderen uit het tweede huwelijk krachtens deze zgn. verdeling „par ventrées” niets van de op de kinderen uit het eerste huwelijk gedevolveerde goederen. Op dit recht beriep zich Lodewijk XIV in 1667 t.a.v. Brabant, Namen, Henegouwen en Mechelen na de dood van zijn schoonvader Philips IV van Spanje.
Door devolutie duidt men in het huidig Belgisch recht de eigendomsovergang aan, die door het openvallen van een nalatenschap plaats heeft. In het Oudbelgisch recht verstond men meer bepaaldelijk onder devolutie de goederenverkrijging, die ten gevolge van de ontbinding van het huwelijk ten voordele van de langstlevende echtgenoot plaats greep, of die, welke ten gevolge van het volledig uitsterven van een linie van erfgenamen aan de andere linie aanwast. Voor de huidige regeling van de erfrechtelijke overgang zie erfrecht.
Lit.: A. S. de Blécourt, Kort Begrip v. h. Oud-Vaderl. Burgerl. Recht, 5de dr. (1939) blz. 110; P. Stockmans, Tractatus de Iure Devolutionis (A’dam 1667); E. M. Meijers, Het Ligurische Erfrecht in de Nederlanden; dl I, Het West-Brabantsche Erfrecht; dl II, Het West-Vlaamsche Erfrecht; dl III, Het Oost-Vlaamsche Erfrecht (Haarlem 1929-’37).
