(Obernzwill in St. Gallen 9 Mrt 1877), studeerde te Bazel en vestigde zich in 1904 als privaatdocent in de physiologie te Berlijn, waar hij in 1908 professor en directeur werd van het physisch instituut aan de hogeschool voor veeartsenijkunde.
Zijn onderzoekingen betreffen de opneming en de weg van het ijzer in het bloed, de samenstelling van het bloed bij zuigelingen en de proteïnen, maar vooral de werking van de fermenten op de polypeptiden. Hij meent een methode gevonden te hebben om vroegtijdig zwangerschap en kanker vast te stellen („Reactie van Abderhalden”, berustende op het voorkomen van de veel omstreden „Abwehrfermente”). Hij schreef o.a. Lehrbuch der Physiologischen Chemie, verschenen in vele drukken, de laatste in 1945. In samenwerking met talrijke medewerkers werden door hem uitgegeven het Biochemisches Lexicon en het uit vele tientallen omvangrijke delen bestaande Handbuch der Biologischen Arbeitsmethoden.Van 1911 tot het einde van de tweede wereldoorlog was hij hoogleraar te Halle, thans is hij hoogleraar te Zürich.
Bibi.: Die Abderhaldensche Reaktion, 5. Aufl. (1922).
Lit.: Poggi, I fermenti difensivi e la reazione di Abderhalden, in: Annali dell’ Istituto Maragliano, pp. 55-133 (1923).
