(Italiaans: Ladislao) van Anjou, koning van NAPELS (Napels 11 Febr. 1377-6 Aug. 1414), zoon van Karel III, volgde, nadat zijn vader in 1386 in Hongarije vermoord was, deze in Napels onder voogdij van zijn moeder Margaretha van Durazzo op. Hij moest strijd voeren tegen de tegenkoning Lodewijk van Anjou, maar heroverde, geholpen door paus Bonifacius IX, in 1399 de stad Napels.
Nadat hij gehuwd was met de zeer rijke Maria van Lusignan, zuster van de koning van Cyprus, deed hij in 1403 een vruchteloze poging om zich meester te maken van de kroon van Hongarije en belegerde daarna Tarente, dat hij slechts verkreeg door een nieuw huwelijk te sluiten met Maria van Enghien, die de stad verdedigde. Gesteund door Innocentius VII beheerste hij na de dood van Bonifacius IX de Kerkelijke Staat, die hij in 1408 bezette. In 1410 werd hij verdreven, doch heroverde in 1413 Rome, waar hij Johannes XXIII erkende, die hem belangrijke steun gaf. Daarna stelde Wladislaw zich tegenover Sigismund en het Concilie van Konstanz, doch moest, door Florence gedwongen, vrede sluiten.
