Oostenrijks schrijver (Wenen 15 Mei 1862 - 21 Oct. 1931), was enige jaren werkzaam als arts, sedert 1900 wijdde hij zich geheel aan literair werk. Schnitzler vormde met Hermann Bahr, Richard Beer-Hofmann en Hugo von Hofmannsthal het centrum van de groep Jungwien, die in felle reactie stond tot het naturalisme en Grillparzer’s pseudo-classicisme.
In zijn levensopvatting was Schnitzler een exponent van het nòg schitterende Wenen van zijn tijd: het unieke in iedere persoonlijkheid en iedere levensdag mag niet overschaduwd worden door bekommernis om wat van algemene gelding is. Als medicus sterk psychiatrisch georiënteerd schenkt hij bijzondere aandacht aan de psychologie van zijn figuren, melancholische, zenuwmoede typen. Het erotische speelt steeds een grote rol. Subtiel en sceptisch-ironisch heeft zijn stijl iets verfijnd-elegants niettemin tegen een achtergrond van grote levensvragen.Bibl.:
Toneel: Anatol (1893, één-acters); Liebelei (1895, meesterlijke tragedie); Der grüne Kakadu; Paracelsus; Die Gefährtin (1899, één-acters); Der Schleier der Beatrice (1900, Renaissance-drama); Lebendige Stunden (1902, één-acters); Der einsame Weg (1903); Zum grossen Wurstl (1904, marionettenspel); Der Ruf des Lebens (1905); Das weite Land (1910); Professor Bernhardi (1912, blijspel).
Romans en novellen: Sterben (1895); Leutnant Gustl (1901); Frau Berta Garlan (1901); Reigen (1903, dialogen); Dämmerseelen (1907); Der Weg ins Freie (1908, autobiografisch); Fräulein Else (1924); Traumnovelle (1925); Spiel im Morgengrauen (1927); Therese (1928).
Lit.: J. Wassermann, A. S., in: Neue Rundschau 1907; J. Körner, A. S., Gestalten und Probleme (1921); S. Liptzin, A.
S. (N.Y. 1932); R. Plaut, S. als Erzähler, diss. Basel (1935); H. S. Reiss, The Problem of Fate and Religion in the Work of S., in: Mod. Lang. Rev. 40 (1945).
