(Spaans barraca = vissershut) is een klein gebouw van zeer eenvoudige constructie, dat gemakkelijk in elkaar gezet kan worden en als tijdelijke verblijfplaats voor arbeiders bij een ver afgelegen werk in uitvoering of voor soldaten dient. Ook voor veld- en tijdelijke hospitalen wordt van barakken gebruik gemaakt.
De naam is verder verbonden aan geïsoleerd opgestelde afdelingen der inrichtingen voor ziekenverpleging bestemd voor lijders aan besmettelijke ziekten. Meestal is een barak opgebouwd uit een geraamte van balken of ijzeren staven bedekt met platen van hout, gips, gegolfd ijzer e.d. Het dak, gewoonlijk uit hout met asfaltpapier bestaande, laat men uitsteken om een voldoende afwatering te verzekeren. De bodem bestaat uit een laagcokesof kiezel, waarop een vloer van steen met cement bedekt gelegd wordt. Om de barak wordt een geul gegraven voor de afwatering.In het leger werd het barakkenstelsel het eerst op grote schaal toegepast in de Krimoorlog. Later is in de Amerikaanse burgeroorlog, in de oorlog van 1870 en ook in Wereldoorlog I het stelsel veel verbeterd. Meestal plaatst men tegelijk een aantal barakken voor het onderbrengen van 200 tot 600 zieken en gewonden. Een dergelijk barakkenhospitaal bestaat uit gebouwtjes, die voor 20 of voor 40 bedden (zgn. dubbele barakken) zijn ingericht. In iedere barak worden de bedden in rijen opgesteld, waarvoor nauwkeurige voorschriften bestaan. Meestal is een gebouw ingericht voor den chef en daarin worden tevens de keuken, hetmagazijn, de apotheek e.d. ondergebracht.
De barak voor burgerlijke verpleging van besmettelijke zieken bestaat uit een verpleegruimte, een keuken, desinfectie-inrichting en een verblijf voor het verplegend personeel. Als meer permanent gebouw is een dergelijke barak in den regel van hechtere constructie en in steen opgetrokken, terwijl de inrichting aan de eisen voor een moderne verpleging beantwoordt.
