is de aloude naam van de hoogvlakte van Erivan aan de middenloop van de Araxes en de hoofdzetel van het rijk Ararat, dat reeds in de boeken van het Oude Testament wordt vermeld. Deze hoogvlakte wordt bedoeld in de geschiedenis van de Zondvloed (Gen.
VIII : 4), daar de Hebreeuwse tekst de landingsplaats van Noach bepaaldelijk ,,de bergen van Ararat” noemt. Door een misverstand hebben de oudste bijbeluitleggers gemeend, dat zij die naam aan de hoogste berg in Armenië moesten toekennen, die de inboorlingen Masis (d.i. de grote), de Turken Agri-Dagh (d.i. de gebarstene) en de Perzen Koh-i-Noech (Noachsberg) noemen. De Koerden verplaatsten het toneel van dat verhaal meer zuidwaarts en de Syrische Christenen meer westwaarts. Tegenwoordig nemen enige auteurs aan, dat de stranding zich moet hebben afgespeeld aan de randen van de destijds overstroomde vlakte van Mesopotamië, in de omgeving van Hit.De Ararat vormt een uitgestrekt bergland, dat zich van de zuidelijke rand der 985 m hoge vlakte van Erivan tot boven de sneeuwgrens verheft en in twee toppen, de Grote (5156 m) en de Kleine Ararat (4030 m), culmineert; beide zijn verbonden door een smalle hoogterug met een 2687 m hoge pas. De Grote Ararat is een enigszins afgeronde, met eeuwige sneeuw bedekte reusachtige kegel met drie toppen. Aan de voet heeft hij een doorsnede van 40 km. Hij bestaat uit vulkanische gesteenten, evenals de Kleine Ararat.
Als vuurspuwende berg heeft de Grote Ararat ongetwijfeld vroeger vreselijk gewoed, zoals uit de naburige basalt-, trachiet- en lavamassa’s duidelijk blijkt. De plantengroei is op de hellingen van de Ararat zeer schraal; alleen tussen de Grote en Kleine Ararat, waar de bergrug een hoogte bereikt van 2687 m, groeit enig berkenhout met jenever- en mispelstruiken. Nabij de sneeuwgrens, op 3000 à 4000 m, vindt men enige groene bergweiden waar de Koerden des zomers hun kudden laten grazen.
Aan de voet van de Ararat ligt een dorpje, waar, volgens de overlevering, Noach na de Zondvloed uit de ark zou zijn gestapt, en in de nabijheid van Erivan wijst men den vreemdeling de plek, waar Noach de eerste wijngaard heeft aangelegd.
De nauwkeurigste beschrijving van de Ararat zijn wij verschuldigd aan Parrot, hoogleraar te Dorpat, die hem, na twee vruchteloze pogingen, de 9de Oct. 1829 beklommen heeft. Na die tijd hebben ook anderen de top bezocht, bijv. Abich en Wagner. De belangrijkste bestijging had plaats in 1850 ten behoeve der Kaukasische triangulatie. De Russische overste Chodzko beklom toen beide toppen en deed gedurende een week opmetingen op de Grote Ararat.
