(algemeen, Lat.: Diluvium) is de naam van een grote watervloed, die volgens de Bijbel in de dagen van Noach geheel het mensdom, met uitzondering van hem en zijn huisgezin, vernietigde. De naam is intussen niet afkomstig van het woord zonde, maar van het Oudgermaanse sin-fluot (grote vloed).
Het is zeer merkwaardig, dat in de mythische verhalen van verschillende oude volken van zulk een overstroming wordt gewag gemaakt. Alleen in Afrika, Australië en in die Aziatische streken, waarin overstromingen onmogelijk zijn, ontbreken zij. Het Oudtestamentisch verhaal vertoont grote gelijkenis met het Babylonische zondvloedverhaal, voorkomende in het Gilgamesj-epos. Ook de held van dit verhaal wordt met zijn vrouw gered in een groot schip en daarna door de goden met eeuwig leven begiftigd. Ook in de Indische literatuur is een zondvloedheld Manoe, die, door een geest gewaarschuwd, zich redt door een schip te bouwen. De Griekse mythologie heeft het verhaal van Deukalion, die op raad van Prometheus zich en zijn vrouw Pyrrha op een schip redt.De verklaring van het voorkomen van deze verhalen van een grote, de mensen verdervende vloed onder zeer ver uiteengelegen volkeren, wordt zeer verschillend gegeven. Velen denken aan een locale ramp, die in de verhalen tot een wereldramp is geworden, anderen willen in deze verhalen een herinnering zien aan de laatste ijstijd.
