(Hebreeuws: vader van (of is) vrede), derde zoon van den Israëlietischen koning David, onderscheidde zich door een fraaie gestalte en vorstelijke mildheid, maar tevens door trotsheid en heerszucht. Hij nam wraak op zijn broeder Amnon, voor de smaad, aan zijn zuster Tamar aangedaan, door hem te doen vermoorden.
Kort hierop maakte hij gebruik van de ontevredenheid, door het bestuur van David gewekt, om te Hebron een oproer uit te lokken. De koning moest met zijn aanhangers Jeruzalem verlaten en zich naar Mahanaïm begeven, waarna Absalom de hoofdstad veroverde en de vrouwen van zijn vader in bezit nam, om vervolgens, na enige aarzeling, tegen deze te velde te trekken. In het bos Ephraïm aan de Jordaan leed hij de nederlaag, geraakte bij het vluchten — met zijn lange hoofdhaar, voegt er de traditie bij — in de takken verward en werd door Joab, den veldheer van David, tegen diens wil doorstoken. — II Samuël 13-18 behoren tot de cyclus van verhalen, die Davids laatste jaren uitbeelden. Hun auteur is een der knapste prozaschrijvers van het Oude Testament; hij neemt, benevens Thucydides enXenophon, een eerste plaats in onder de voortreffelijke geschiedschrijvers der Oudheid. Hij tekent treffend de karakters van David, Absalom en Joab uit, en het gelukt hem het tragische van Davids levenseinde te doen aanvoelen. — Het zgn. graf van Absalom in het Kidron-dal bij Jeruzalem is uit de Hellenistische periode afkomstig. In de Joodse agada komt Absalom als type van een verworpene voor.PROF. DR J. COPPENS
Lit.: R. Kittel, Geschichte des Volkes Israël, t. II (Stuttgart 1925), § 17; L. Desnoyers, Histoire du peuple lébreu des Juges a la captivité, t. II (Paris 1930); Th. H. Robinson, A History of Israël, t. I (Oxford 1932). blz. 225 v.v.
