(afgekort S. C.), besluit van de Romeinse Senaat.
Daar de Senaat een raadgevend lichaam was, hadden de Senatus consulta in de tijd der Republiek geen kracht van wet: formeel waren zij niet meer dan adviezen, die evenwel voor de magistraat practisch veelal bindend waren. Het senatus consultum ultimum was formeel niet meer dan een advies aan de consuls om toe te zien dat de staat geen schade leed; maar practisch betekende het afkondiging van de staat van beleg en schorsing van zekere essentiële burgerrechten. Het spreekt vanzelf dat hier bezwaren en verzet tegen rezen.
In de keizertijd, toen door het verdwijnen van de volksvergadering de Senaat een wetgevend lichaam werd, hadden senatus consulta kracht van wet, tenzij de Keizer zijn veto uitsprak.
Lit.: O’Brien Moore, in: Pauly-Wissowa, R.E. Suppl. VI 800 (met lijst van S. C.).
