is een rechtsmiddel, dat de gedaagde toekomt, die bij verstek is veroordeeld (art. 81 W.v.B.Rv.). Deze heet defaillant (art. 89 W.v.
B.Rv.). Het moet worden gedaan binnen 14 dagen na de betekening (z betekenen) van het vonnis of enige uit kracht daarvan opgemaakte of ter uitvoering daarvan strekkende acte aan de veroordeelde in persoon of na het plegen door deze van enige daad, waaruit noodzakelijk voortvloeit, dat het vonnis of de aangevangen tenuitvoerlegging hem bekend is; bovendien houdt het verzet op ontvankelijk te zijn, wanneer het vonnis ten uitvoer is gelegd of de veroordeelde er in heeft berust (z executie}.Ter wegneming van onzekerheden geeft de wet voor een aantal gevallen nader het einde der tenuitvoerlegging aan (art. 82 W.v.B.Rv.); waar dit afhankelijk is van een betekening en deze niet aan de veroordeelde in persoon geschiedt, kan verzet nog na lange jaren mogelijk zijn en dan aanleiding geven tot ernstige moeilijkheden. Het exploit van verzet behelst de dagvaarding van de aanvankelijke eiser en de middelen van de opposant, die dus wel oproept, doch in wezen verweerder is (art. 83 W.v.B.Rv.); laat hij zich opnieuw bij verstek vonnissen, dan heeft hij niet wederom recht van verzet (art. 87 W.v.B.Rv.).
Het verzet schorst de tenuitvoerlegging; het wordt behandeld door dezelfde rechter als vervolg op het verstekgeding.
Lit.: W. van Rossem, Het Ned. wetb. v. burg. rechtsvordering, I, 3de dr., blz. 166-183.
