Duits geschiedschrijver (Bremen 16 Mei 1845 - Berlijn 12 Jan. 1929), leerling van Treitschke, was eerst onderwijzer en leraar, vervolgens hoogleraar, van 1877-1885 te Jena, daarna tot 1888 te Breslau, tot 1896 te Tübingen, te Heidelberg tot 1903 en te Berlijn tot 1921. Hij was vooral een vorser naar de ontwikkelingsgang der Duitse Hanze, waarvan hij de derde afdeling der Recesse, 1477-1530 (9 dln, 1881-1913), uitgaf, en schreef over de geschiedenis van Noord-Europa.
Later ging zijn aandacht meer naar de hedendaagse geschiedenis. Zijn standpunt was doelbewust en strijdbaar Duits-nationaal. Hij was een overtuigd verdediger van het recht der politieke geschiedenis, die door de voorstanders van een meer cultuur-historische richting werd gekleineerd.Bibl.: Die Hansestädte und König Waldemar von Dänemark (1879); Das eigentliche Arbeitsgebiet der Geschichte (1888); Die Deutsche Hanse (1903); Kolonialgeschichte (2 dln, 1903); Weltgeschichte der Neuzeit (2 dln, 1907); Deutsche Geschichte (2 dln, 1910, laatste uitg. 1932); Bismarck. Ein Bild seines Lebens und Wirkens (2 dln, 1917); Osteuropa und wir Deutschen (1924); Mein Leben (1926); Geschichte von Dänemark (z.j.).
Lit.: Ter herinnering aan D. S. 1873-1929 (Amsterdam 1932); D. S. und sein Werk, hrsg. v. K. Jazow (1929); A. O.
Meyer, in: Dtsch. Biogr. Jahrbuch (1929).
