was volgens het geloof der oude Babyloniërs en Assyriërs de god der onderwereld, die in Kutha (thans Teil Ibrahim) vereerd werd (vgl. de vermelding in het Oude Testament II Kon. 17 : 24, 30). Zijn gemalin was Eresjkigal, de „gebiedster van het grote land”, d.w.z. van het dodenrijk.
De rol van deze goden was niet uitsluitend die van dood en verderf, maar ook van geneeskunst. Oorspronkelijk was Nergal waarschijnlijk de god van de brandende zon in haar middaggloed, die als zodanig ook door herders en landlieden werd aangeroepen. Over het algemeen vertegenwoordigde hij de gevaarlijke eigenschappen en invloeden van de middag- en van de zomerzon: verschroeiing, verwoesting, koorts, pest en oorlog. Hij was de god van het vuur en van de ziekte.Lit.: J. Böllenrücher, Hymnen und Gebete an Nergal (Leipzig 1904); F. M. Th. de Liagre Böhl, Hymne an N. (Bibl. Oriënt. VI 6, Leiden, Nov. 1949).
