koning der Langobarden in Italië (gest. Jan. 744I, volgde in 712 zijn vader Ansprand op en herstelde, na een tijd van grote onrust, het gezag van de koning tegenover de adel.
Hij begon met zich aan te sluiten bij de paus en toonde zijn Katholicisme door het bouwen van kerken, het steunen der priesters enz. Ook liet hij het recht codificeren. Tegelijk zocht hij toenadering tot de Byzantijnse keizer en de exarch van Ravenna. Maar met de Grieken bleek het moeilijk vrede te bewaren: beiden willen Italië beheersen, terwijl het verbod der beelden de Italianen tegen Byzantium opzette. In 726 begon de strijd met Ravenna en deze duurde tot het einde van zijn regering. De paus was ook beducht voor de toenemende macht van Liutprand, die heel Midden-Italië beheerste en ook Zuid-Italië (Beneventum) bedreigde en daarmee het bezit en de macht van Rome. Daarom zocht de paus steun bij de Frankische koning, speciaal toen Liutprand in 739 Rome belegerde. Voordat Karel Martel ingreep, brak Liutprand het beleg op en enkele jaren later vinden wij hem weer in verbond met paus Zacharias (741), die de Langobardenkoning toch dankbaar moest zijn voor de steun, die zijn voorgangers in de beeldenstrijd van hem hadden ontvangen. Toen Liutprand enige jaren later ook zich trachtte te verzoenen met Byzantium stierf hij plotseling. Gedurende zijn regering bereikte het Langobardenrijk het toppunt van zijn macht.Lit.: W. Martens, Politische Gesch. d. Longobardenreichs unter König L. (1880).
