(scheepsbouw), samenstel der bouwdelen, die zich tegen vormverandering in langsscheepse richting van de romp als geheel verzetten. Men rekent hiertoe de (dubbele) bodem, de dekken en de boorden (de verticale huiddelen van het schip) en de langsscheepse schotten.
Bodem en dekken worden daarbij gesteund door de verticale kiel en de zijzaathouten en door langsdragers of stringers of zo die er zijn. door langsspanten Bij bui ging verlopen de spanningen van dek naar bodem vrijwel lineair zoals in een solide gebogen balk. De berekening van het langsverband geschiedt door het schip te denken op een standaardgolf of boven het dal tussen twee van zulke golftoppen. Die golf is zo lang als het schip en 1/20 van de lengte hoog. Men kan dan uit gewicht- en opwaartse waterdruk verdeling het verloop van buigmomenten en schuifkrachten vinden. Ligt het schip op de top van de golf dan spreekt men van ,,hogging” en in het andere geval van „sagging” (bij hogging is er een katterug).
Het schip als geheel heeft niet precies dezelfde elastische eigenschappen als het materiaal op zichzelf door knikverschijnselen en beweging in de naden en stuiken. Een nauwkeurige berekening is dus onmogelijk, maar het speurwerk tracht tot zekerheid te geraken (z ook dwarsverband). Het langsverband heeft zijn zwaarste proef te doorstaan bij te waterlaten en stranden. In het laatste geval is breuk meest onvermijdelijk, want men kan het schip niet tegen abnormaliteiten behoeden zonder te veel gewicht in te bouwen.
IR R. F. SCHELTEMA DE HEERE.
