naam van enige koningen van NAPELS (z stamboom Anjou).
Karel I
van Anjou (eind Mrt 1226 - Foggia 7 Jan. 1285), ook koning van Sicilië, jongste zoon van Lodewijk VIII van Frankrijk en Blanche van Castilië, kreeg van zijn broeder Lodewijk IX Anjou en Maine en door zijn huwelijk met Beatrix, dochter van graaf Raimond Berengarius (1246), Provence in leen. Hij vergezelde zijn broeder Lodewijk de Heilige in 1248 op een Kruistocht, die met beider gevangenneming eindigde (1250). Na zijn terugkomst breidde hij zijn gebied door oorlogen belangrijk uit in Noord-Italië en regeerde met harde hand in Provence, zodat hij veel verzet ondervond van de steden daar. In 1253 weigerde hij de kroon over Napels en zocht politiek fortuin in de Nederlanden. Hij kon alhier gebruik maken van de strijd tussen de Dampierre’s en Avesnes om tijdelijk het graafschap Henegouwen te verwerven, dat hij in 1256 door de tussenkomst van Lodewijk IX echter opnieuw moest afstaan aan de Avesnes. Daarna voegde hij zich met kracht aan de zijde van Lodewijk IX tegen de Hohenstaufen.
Daarom aanvaardde hij in 1265 de koninkrijken Napels en Sicilië uit handen van paus Urbanus IV. Drukkende belastingen en talrijke gewelddaden brachten het volk in opstand en de groten traden met Konradijn, Manfreds neef, in onderhandeling, die echter overwonnen en onthoofd werd (1268). Toen Lodewijk IX in 1270 een nieuwe Kruistocht ondernam, bewoog Karel hem zich tegen Tunis te wenden. Na Lodewijks dood werd hij aanvoerder der Kruisvaarders en sloot met de beheerser van Tunis een voordelige vrede. Intussen was hij steeds uit op gebiedsuitbreiding, zowel in Lombardije en Toscane, als op de Balkan, waar hij o.a. Albanië veroverde.
Zijn macht was weldra indrukwekkend, in Italië en op de Middellandse Zee, en werd dan ook gevreesd door Aragon, terwijl al die strijd drukkende belastingen meebracht. Deze, gepaard aan de aanmatiging der Proven^aalse edelen, verwekten een opstand (beginnend met de Siciliaanse Vesper, 1282): in Palermo en andere steden hadden grote moordtonelen plaats. Karel belegerde Messina, dat evenwel door Peter van Aragon ontzet werd. Bij Reggio werd Karels vloot verslagen en Sicilië was voor het Franse Huis verloren. Zijn regering is vooral belangrijk, doordat hij in Napels de door Frederik II begonnen moderne bestuursorganisaties verder uitbouwde.
Karel II
van Anjou (1254 ~ 5 Mei 1309), oudste zoon van Karel I en sinds 1271 prins van Salerno. In 1270 was hij gehuwd met Maria van Hongarije, dochter van Stefanus V. Na de Siciliaanse Vesper werd hij belast met het bevel over de legers tegen Aragon en in 1284 viel hij in handen van zijn tegenstanders, in de zeeslag bij Napels. Na vele onderhandelingen kwam hij pas in 1289 vrij. Dan is het grootste deel van de macht van zijn vader verloren gegaan, en eerst in de laatste jaren van zijn regering is hij er in geslaagd in Provence de heerschappij der Anjou’s te herstellen; hij wordt dan ook erkend als hertog van Piemont, maar Sicilië blijft verloren en hij heeft zijn krachten vooral verspild in vele pogingen om zijn zoons, eerst Karel Martel, die spoedig sterft en dan Karel Robert, de koningskroon van Hongarije te verschaffen, wat in 1308 gelukte.
Lit.: Cadier, Essai sur Padmin. du royaume de Sicile sous Ch. Ier et Gh. II d’Anjou (Paris 1891); Durrien, Archives angevines de Naples; étude sur les registres du roi Ch. I (2 dln, Toulouse 1886-1887); Sternfeld, Karl von Anjou als Graf der Provence 1245-1265 (Berlin 1888); E. Jordan, Les origines de la domination angevine en Italië (1909); Idem, L’Allemagne et l’Italie aux 12me et 13me siècles (Hist. du Moyen Age v. Glotz, IV. 1, 1939).
