is het huwelijk door middel van een gemachtigde. Volgens art. 133 Ned.
B.W. moeten bij de voltrekking van een huwelijk de aanstaande echtgenoten in persoon verschijnen voor de ambtenaar van de burgerlijke stand. De koning kan echter om gewichtige redenen aan de partijen toestaan het huwelijk te mogen voltrekken door een gevolmachtigde (art. 134). Dit huwen door een vertegenwoordiger, gemeenlijk huwelijk met de handschoen genoemd (welke benaming hieruit te verklaren is, dat men in vroegere tijd aan iemand een bevoegdheid kon overdragen door hem zijn handschoen toe te zenden), is in de meeste andere landen onbekend (vgl. echter God. iur. Gan. 1089) en door de wetgever uit het Oudhollandse recht behouden vooral met het oog op aanstaande echtgenoten, van wie de een zich in Indië bevond, de ander in het moederland.Lit.: Berent Schwineköper, Der Handschuh im Recht, Brauch und Volksglauben (1938); E. Blum, Le mariage par procuration, in Nouv. Rev. histor. de droit (1917), blz. 383 v.; G. Bo, II Matrimonio per procura (1934).
In BELGIË staat het de echtgenoten niet vrij te huwen door vertegenwoordiging, zoals dit in vroegere tijden in deze gewesten wel toegelaten was. De aanstaande echtelieden moeten steeds in persoon voor de ambtenaar van de burgerlijke stand verschijnen (art. 75 B.W.). Bij uitzondering heeft de besluitwet van 30 Mei 1916 de mogelijkheid geschapen om bij procuratie te huwen, doch alleen voor de aan het front vertoevende soldaten in het onbezette deel van het Belgische grondgebied alsook voor de Belgische consuls in den vreemde, en dit voor de oorlogsperiode. Aan deze wet werd tijdens Wereldoorlog II herinnerd bij rondschrijven van het ministerie van Justitie d.d. 8 Febr. 1941.
