bij de oude Grieken de koningin der goden en beschermster van het huwelijk. Vooral te Argos, in welks nabijheid het beroemde Heraion* lag (om de 5 jaar werd hier het feest van Hera gevierd; in Argos werden de jaren naar haar priesteressen geteld), maar ook te Korinthe en te Olympia werd zij vereerd.
Het meest beroemd was echter haar geweldige tempel op Samos, waar zij een oudere, Carische godin verdrongen had. Aan haar gewijd waren de koe, de granaatappel (als symbool van vruchtbaarheid), de kraai en de pauw.Het oorspronkelijke wezen van Hera is moeilijk te bepalen. Vroeger vatte men haar ten onrechte wel op als aard- of maangodin. Ook voor de mening, dat zij in de gedaante van een koe vereerd zou zijn, ontbreekt het bewijs. In de historische tijd is zij in de eerste plaats de gemalin van Zeus. (Sommigen geloven, dat Hera als machtigste Vóórgriekse godin vanzelfsprekend tot echtgenote van de machtigste Griekse god werd gemaakt.)
Volgens de mythologie is zij de oudste dochter van Kronos en Rhea, dus zuster van Zeus, en moeder van Hephaistos, Ares en Hebe. Opvallend is bij dichters en in mythologische verhalen het naijverige en heerszuchtige in haar karakter, dat bijv. in Homerus’ Ilias herhaaldelijk in woordenwisselingen met Zeus aan de dag treedt. Meedogenloos vervolgt zij vooral de geliefden van Zeus en haar kinderen (z Io, Herakles).
De Romeinen stelden haar gelijk met Juno*.
In de beeldende kunst is Hera een statige vrouw van strenge schoonheid, die de koninklijke hoofdband (diadeem) draagt. Beroemd was het grote gouden en ivoren standbeeld door Polykleitos voor het Heraion bij Argos geschapen.
