is de Nederlandse naam van de keverfamilie Meloidae waarvan de ca 2300 soorten vooral in de tropen en subtropen voorkomen, doch die ook enkele inlandse vertegenwoordigers telt. De bekendste daarvan zijn de oliekevers (Meloë spec.), in het vrouwelijk geslacht tot 3 cm lange donkerblauwe kevers met opvallend korte, in een punt eindigende dekschilden (dit ter onderscheiding van de kortschildkevers, die afgeknotte dekschilden hebben).
De gewoonste soort is de in het voorjaar tussen gras en op de wegen algemene Meloë proscarabaeus L. Wanneer men deze dieren oppakt persen zij uit openingen aan de kniegewrichten een heldergele, olieachtige vloeistof. Dit is niets anders dan het bloed, hetwelk bij deze familie een stof, cantharidine, bevat, die wegens haar blaartrekkende eigenschappen vroeger als uitwendig geneesmiddel veel gebruikt en als schadelijk pseudo-aphrodisiacum inwendig misbruikt werd. De soort, welke deze stof vooral oplevert, is de in Nederland zeer zeldzame Spaanse vlieg, Lytta vesicatoria L., een Zuideuropese fraai metaalgroene kever, die in zijn geheel gedroogd en fijngewreven werd.Biologisch is deze familie merkwaardig door de levenswijze der larven, die een zeer gecompliceerde gedaantewisseling doormaken. Deze larven leven, hetzij in de eihoopjes van sprinkhanen, hetzij in nesten van wilde bijensoorten. In beide gevallen heeft dezelfde ingewikkelde metamorphose plaats, alleen vormt in het tweede geval het bereiken van de toekomstige verblijfplaats voor de larven op zichzelf reeds een probleem.
Beroemd is het onderzoek van Fabre over het verwante geslacht Sitaris.
Lit.: J. Meixner, Coleoptera, in: Kükenthal-Krummbach, Handb. d. Zool., dl IV, 2de helft (Berlin 1933-1936); J.H. Fabre, Les Sitaris, Souvenirs entomologiques, 2e série.
