Engels dichter en criticus (Londen 5 Apr. 1837 - Putney 10 Apr. 1909), studeerde te Oxford, schreef vóór zijn dertigste jaar zijn belangrijkste poëzie, wijdde zich geheel aan de literatuur. In 1879 kwam hij voorgoed in het gezin van de dichter Th.
Watts-Dunton, die hem redde van alkoholisme. Swinburne heeft een belangrijke rol gespeeld door zijn houding in en tegenover de atmosfeer van zijn tijd. Hij beleed vurig en rebellerend zijn idealen en doorbrak de code der Victoriaanse conventie; zijn minachting voor Tennyson’s opvatting over zedelijkheid in de kunst schokte het fatsoensbesef van het publiek.Hij onderging velerlei invloeden die in hem een complex van vurige voorkeuren en afkeer opriepen, hevig door zijn verjongde romantiek. Hij vereerde klassieke schoonheid, levensintensiteit, de nationale vrijheidsstrijd van Italië, de Franse letterkunde van Victor Hugo en van Baudelaire, Shakespeare en de Griekse tragedie. Hij deelde de opvattingen der Pre-Raphaelieten. Zijn eerste drama’s bleven onopgemerkt; zijn faam begon met Atalanta in Calydon (1865), een pastiche naar het Grieks. Zijn Poems and Ballads (1866) wekten schandaal en verdiend enthousiasme. Swinburne was veel meer motorisch begaafd dan auditief; de veelgeprezen melodieusheid van zijn verzen is zeer overschat, maar hij was een tovenaar met het door rijm en alliteratie gesteunde rhythme; de stuwkracht van zijn soms ogenschijnlijk te lange regels is groot. Zijn critische studiën waren liater van meer betekenis, vooral die over de Elizabethaanse schrijvers.
Bibl.: drama’s: TheQueen Mother (1861); Rosamond (1861); Chastelard (1865); Bothwell (1874); Mary Stuart (1882). Voorts: Songs before Sunrise (1871); George Chapman (1875); Study of Shakespeare (1880); Ben Jonson (1889) : The Age of Shakespeare (1909). Works (20 dln, 1925-28); Golïected Poems (1924); Selected Poems (1950).
Lit.: J. W. Mackail, S., a Lecture (1909); G. Lafourcade, La jeunesse de S. (2 dln, Paris 1928); Humphrey Hare, S., a Biographical Approach (1949).
