vorst van Moldavië en Walachije (Galati 20 Mrt 1820 - Heidelberg 15 Mei 1873), uit een bojarenfamilie geboren, werd te Parijs opgevoed, en bezocht de universiteit te Pavia en Bologna. Hij nam deel aan de liberale opstand van 1848 en moest na afloop naar Wenen vluchten.
In zijn vaderland teruggekeerd (1850), werd hij weldra prefect van Galati. Hij behoorde tot de liberale partij, die streefde naar vereniging der beide vorstendommen. In 1858 werd hij minister van oorlog en in 1859 koos men hem te Jassy (29 Jan.) en te Boekarest (17 Febr.) tot hospodar (vorst). Nadat hij door de mogendheden en door den Turksen sultan was erkend (1861), verenigde hij in Jan. 1862 beide landen, Moldavië en Walachije, tot één vorstendom, Roemenië, en vaardigde een grondwet uit. Hij steunde vooral op de boeren, die hij van de lijfeigenschap bevrijdde. Maar de door hem ingevoerde hervormingen en zijn streven naar de absolute macht kostten hem de troon: op 22 Febr. 1866 werd hij verdreven. Hij zwierf daarna in Oostenrijk en Duitsland.Lit.: P. Henry, L’abdication du Prince Guza et Pavènement de la dynastie de Hohenzollern au tróne de Roumanie (1930).
