Australisch staatsman (Llansantffraid, Wales, 25 Sept. 1864), Engelsman van geboorte, emigreerde op 20-jarige leeftijd naar Australië. Hij was daar werkzaam als boerenknecht en als zeeman en trad weldra op de voorgrond in de vakbeweging.
In 1894 kreeg hij, voor de Labour Party, zitting in het Parlement van Nieuw-Zuid-Wales. Toen in 1901 het eerste federale parlement van de Commonwealth of Australia werd gekozen, behoorde ook Hughes tot de leden. Hier kreeg hij weldra grote invloed en toen in 1904 het eerste Labour-kabinet onder J. C. Watson tot stand kwam, werd Hughes minister van Buitenlandse Zaken. Van 1908-1909 en 1910-1913 was hij minister van Justitie in het kabinet-Fisher.
In 1914 kreeg hij opnieuw dezelfde functie en het jaar daarop volgde hij Fisher, die Hoge Commissaris te Londen werd, op als Eerste Minister. Al zijn energie wijdde hij thans aan het opvoeren van Australië’s bijdragen tot de oorlog. Zijn voorstel tot het invoeren van de algemene dienstplicht, bij referendum verworpen, leidde tot een scheuring bij Labour. Hughes verenigde zich, gevolgd door een kleine minderheid, met de liberalen tot de Nationale Partij. Op de Parijse vredesconferentie in 1919 verdedigde Hughes met kracht de Australische belangen en hij wist het, vroeger Duitse, Noordoost-Nieuw-Guinea als mandaatgebied voor zijn land te verkrijgen. In 1923 trad hij af als premier.
Hierna trad hij nog verscheidene malen op als minister: van Gezondheid (1934-1935 en 1936-1937); van Buitenlandse Zaken (1937-1939); van Justitie en van Industrie (1939-1940); van Justitie en van Marine (1940-1941). Van 1941-1943 was hij leider van de United Australian Party. Hughes heeft zich steeds doen kennen als een voorvechter van de Britse Empire-gedachte en van de „blank-Australië-politiek”. Tijdens het Indonesisch conflict na Wereldoorlog II verdedigde hij tegenover het toenmalige Australische Labour-gouvernement meermalen het Nederlandse standpunt.
