eigenlijk Antonius Bernardus, Nederlands schilder en tekenaar (Rotterdam 24 Nov. 1894), leerling van de Rotterdamse en Haagse Academie, is thans werkzaam te ’s-Gravenhage. Hij reist veel in het buitenland, vooral Frankrijk.
Zijn vroege werken, portretten, landschappen en stillevens, in donker coloriet gehouden, zijn verwant aan de Bergense School. Ca 1930 komt hij vrij plotseling tot een zeer persoonlijke stijl, waarvan het wezenlijkste element gevormd wordt door de muzikale structuur van kleur en licht. Hij legt zich dan vooral toe op het portret en het naakt, dat hij in een verdroomd geïdealiseerde natuuruitbeelding weergeeft, waarbij hij elke detaillering nadrukkelijk vermijdt. Soms ontleent hij zijn motieven aan de Bijbel, de mythologie of de literatuur (vooral Don Quichotte). De laatste tijd wijzigde zich zijn stijl opnieuw. Hij tracht thans droombeeld en realiteit in een abstracte vorm uit te beelden, waarbij echter compositie en kleur, evenzeer als in. het vroege werk, op het muzikaal-aesthetische gericht blijven.Lit.: Kasper Niehaus, Levende Nederlandsche Kunst (1940); Jos. de Gruyter in Elseviers Maandschr. XCII (1936), nr 11; idem (1940), nr 2; S. P. Abas, idem (1940), nr 2.
