(Renata), hertogin van FERRARA (Blois 25 Oct. 1510 - Montargis 12 Juli 1575) was een dochter van Lodewijk XII van Frankrijk. Zij werd opgevoed onder invloed van de met het Protestantisme sympathiserende Margaretha van Navarre en huwde in 1528 met Ercole d’Este, de erfprins van Ferrara.
Het was een politiek huwelijk en verre van gelukkig. Renata maakte van haar hof een middelpunt van kunst en wetenschap, maar toonde ook duidelijk haar voorkeur voor de nieuwe leer en ontving te Ferrara verschillende hervormers, o.a. in 1536 Calvijn en Marot. Vele Italiaanse Protestanten kwamen bij haar een toevlucht zoeken. Maar Ercole keerde zich, nauwelijks in 1534 hertog geworden, tegen Frankrijk en daarmee ook tegen haar godsdienstige sympathieën. In 1545 werd in Ferrara de inquisitie ingevoerd, de vreemdelingen moesten haar hof verlaten en in 1554 werd Renata zelf met enkele harer hofdames gevangengenomen. Door uiterlijk Katholiek te worden, werd zij na een halfjaar bevrijd.
Toen Ercole in 1559 overleed, hield haar zoon vast aan diens religieuze politiek en daarom vluchtte Renata in 1560 naar Frankrijk, waar zij op haar kasteel te Montargis openlijk haar hervormd geloof beleed en er weer een toevluchtsoord voor Hugenoten vestigde, en in briefwisseling stond met Calvijn e.a. Toen zij in 1572 toevallig te Parijs vertoefde, redde zij een aantal harer geloofsgenoten in de Bartholomeusnacht.Lit.: Bart Fontana, R. di Francia, duchessa di Ferrara (3 dln, 1889-99) ; Rodocanacchi, Renée de France (1896); Kazimierz Chledowski,Het hof van Ferrara (vert. uit het Pools, Amst. 1928).
