Duits rechtshistoricus, papyroloog en lexicograaf (Breslau 16 Mei 1860 - Berlijn 7 Juli 1935), was hoogleraar in het Romeins en burgerlijk recht eerst te Koningsbergen, 1907 te Straatsburg en van 1908 tot 1928 te Heidelberg. Zijn boek over interpolaties verschafte in 1887 aan deze nieuwe tak van wetenschap een streng methodische en bezonnen wegwijzer die nog heden van de grootste waarde is.
Hij is een der eersten geweest die de betekenis van de papyrologie voor de rechtsgeschiedenis heeft begrepen en met stalen vlijt en grote opofferingen heeft hij ook deze jonge wetenschap van lexicografische hulpmiddelen voorzien.Bibl.: Over Rom. Recht: o.a. Interpolationen in den Pandekten (1887); Vocabularium iurisprudentiae Romanae, Bd. I, I (1894); Laterculi vocum latinarum.
Voces latinas et a fronte et a tergo ordinandas (1904); Bruns Fontes juris romani, 7de dr. (1909); Heidelberger Index zum Theodosianus (1925); Die Regula S. Benedicti nach den Grundsätzen der Pandekten Kritik (1929); Bismarck am Schreibtisch (1932). Over Papyrologie: Einführung in die Papyruskunde (1900); Heidelberger Kontrarindex der Griechischen Papyrusurkunden (1931).
Lit.: Autobiografie in: Die Rechtswissensch. in Selbstdarstell., dl III, blz. 41-88 (1929); Paul Koschaker, in Zeitschr. f. Rechtsgesch. R. A., dl 56 (1936); Emil Kiessling, O.
Gr. als Lexicograph und Papyrologe, ald. blz. 419-425; E. Albertario, in Studia et Documenta Historiae et Iuris, dl II (1936), blz. 251 v.
