is een gezwel, dat zich ontwikkelt uit bepaalde beenmergcellen, die tegenwoordig meestal myeloomcellen worden genoemd. Zelden is er maar één solitair myeloom.
Meestal is er een groot aantal van deze ronde, scherp begrensde gezwellen, vooral in de ribben, de wervellichamen, het borstbeen, de sleutelbeenderen en de schedel. Men spreekt dan van multipele myelomen of ziekte van Kahler. De gezwellen doen ter plaatse het been verdwijnen, zodat men op röntgenfoto’s de indruk krijgt dat er gaatjes in het bot zijn geponst. Tussen de myelomen bestaat een diffuse woekering van myeloomcellen in het beenmerg. Ook een zuiver diffuse myelomatosis, zonder duidelijke gezwelvorming komt voor; het been wordt daarbij min of meer gelijkmatig ontkalkt. De myelomen worden zelden groter dan een erwt of een hazelnoot en zij worden zeer zelden uitgezaaid buiten het skelet. Desondanks is het een kwaadaardige ziekte, die meestal binnen enige jaren de dood veroorzaakt.
Zij komt vnl. voor boven het 40ste jaar, veel vaker bij mannen dan bij vrouwen. Pijn is gewoonlijk de voornaamste klacht.Spontane fracturen kunnen ontstaan op plaatsen, waar een groot deel van het been is weggevreten. Overwoekering van het beenmerg door myeloomcellen kan aanleiding geven tot anaemie en andere bloedafwijkingen. Dikwijls ontstaan er kenmerkende veranderingen in de bloedeiwitten (hyperglobulinaemie) \ soms komt er een abnormaal eiwit in de urine, het eiwit van Bence-Jones, dat neerslaat als de urine tot ongeveer 60 gr. C. wordt verwarmd en bij het kookpunt weer oplost. In het eindstadium ontstaat cachexia . Middelen om het proces tot stilstand te brengen of te genezen zijn niet bekend; met röntgenstralen, urethaan en andere middelen zijn tijdelijke verbeteringen te bereiken.
DR H.J. VIERSMA.
