Duits historicus en politicus (Bremen 23 Mrt 1858 - Genève 5 Mrt 1941), werd in 1881 medewerker aan en in 1889 uitgever van de Deutsche Reichstagakten en stichtte in 1889 de Deutsche Zeitschrift für Geschichtswissenschaft. Van 1890-1892 stond hij aan het hoofd van het Pruisische Historische Instituut te Rome. Quidde trad in de jaren na 1890 op de voorgrond in de Duitse vredesbeweging.
Van 1914-1929 was hij voorzitter van de Deutsche Friedensgesellschaft. In 1927 kreeg hij te zamen met de Fransman Ferdinand Buisson de Nobel-prijs voor de vrede. Door de uitgave van zijn geschrift Caligula, Eine Studie über römische Cäsarenwahnsinn (1ste-30ste druk Leipzig 1894; vermeerderde uitg. Berlijn 1926) werd hij in 1896 wegens majesteitsschennis tot drie maanden gevangenisstraf veroordeeld. Als vertegenwoordiger van de Zuidduitse Volkspartij was hij van 1907-1919 lid van de Beierse Landdag, van 1919-1920 van de Nationale Vergadering te Weimar. In 1933 week hij uit Duitsland naar Zwitserland uit.Bibi.: König Sigmund und das deutsche Reich; 1410-1419, diss. Göttingen (1881); Der Fortschritt der Rechtsidee in der Kulturentwicklung (1911); Zur Organisation der interparlamentarischen Union (Berlin 1911); Projet d’un traité international pour la limitation des armements (1913; Die Friedenswarte, 1938, no 2) ; Intern. Verständigung über Beschränkung der Rüstungen (Genève 1914); Völkerbund und Demokratie (Berlin 1920); Völkerbund und Friedensbewegung (1920; 3de dr. Frankfurt a. M. 1922); Die Schuldfrage (Berlin 1922); Der erste Schritt zur Weltabrüstung (Berlin 1927); Hist, de la paix publique en Allemagne au moyen âge (Recueil des cours de l’Académie de droit international de La Haye, dl 28, Paris 1930).
Lit.: H. Wehberg e.a., in: Die Friedenswarte, 1938, no 2; L. Q. Ein deutscher Demokrat und Vorkämpfer der Völkerverständigung (Offenbach a. M. 1948).
