een Mohammedaanse dynastie in Marokko, zo genoemd naar Idris ibn Abdallah, een afstammeling van Ali, die na een Aliedenopstand in Mekka in 786 naar Egypte en vervolgens naar Marokko vluchtte, waar hij bij de daar levende Berberstammen aanhang vond. In 790 veroverde hij Tlemcen, maar in 793 kwam hij door gif om het leven, naar het heet toegediend door een geheim afgezant van de kalief Haroen al-Rasjid.
Na zijn dood werd zijn zoon Idris II geboren, die door de getrouwen zijns vaders werd opgevoed en later de macht van zijn dynastie bevestigde. In 808 stichtte hij zijn hoofdstad Fez. Zijn dood, in 828, gaf aanleiding tot verdeling van het rijk onder zijn 11 zoons en daarmede begon een periode van verval, die tot 974 duurde. In die tussentijd hadden de Fatimieden en de Omajjaden van Córdoba reeds grote gedeelten van het Idrisiedische rijk geannexeerd; Fez was afwisselend in de macht van een der beide dynastieën geweest, totdat de Omajjaden deze stad in 973 voor lange tijd konden bezetten. In Marokko leeft de herinnering aan de Idrisieden nog in de traditie voort en een aantal sajjids pretenderen van hen af te stammen.
