Oostenrijks componist (Windischgraz 13 Mrt 1860-Wenen 22 Febr. 1903), studeerde van 1875 tot ’77 aan het conservatorium te Wenen. Door een misverstand van deze instelling verjaagd, trachtte hij zichzelf verder te ontwikkelen en door les geven in zijn onderhoud te voorzien.
Wolf’s critieken waren geestig, maar subjectief, hatelijk en eenzijdig. Vooral tegen Brahms waren zij gericht, daar Wolf Wagneriaan en „dus” antiBrahms was.Hij had nog niet veel gecomponeerd, toen in 1888 de gedichten van Mörike zulk een indruk op hem maakten, dat hij er in enige weken 53 van op muziek zette, gevolgd door 20 Eichendorff-, 51 Goethe-liederen en 44 liederen op teksten van P. Heyse en E. Geibel. Ondanks de verbitterde vijanden, die hij zich met zijn critieken had gemaakt, vonden zijn liederen ingang. Maar opeens stokte zijn inspiratie, hetgeen gepaard ging met een nerveuze storing. In 1895 keerde de inspiratie terug: de opera Der Corregidor ontstond, talrijke liederen en een nieuwe opera nam hij onder handen, welk werk door een aanval van krankzinnigheid werd afgebroken. In 1897 werd hij in een krankzinnigengesticht opgenomen.
Bibl.: Behalve de reeds genoemde liederen schreef W. een symphonische Dichtung Penthesilea; de Italienische Serenade voor klein orkest; een strijkkwartet en koorwerken, o.m. Christnacht, voor soli, koor en orkest.
Lit.: Biografieën door E. Decsey (4 dln, 1903-’06); H. Schouten, Amsterdam 1935); A. Orel (1948). Belangrijk: Frank Walker, Hugo Wolf, A Biography (London 1953).
