bij de Grieken godin van de huiselijke haard, de beschermster van familie en staat, in de mythologie dochter van Kronos en Rhea. Men bracht haar bij het begin en einde van elke maaltijd plengoffers en riep haar bij gebeden en eden aan.
Evenals de haard middelpunt van het huis was, waarbij familieplechtigheden gevierd en vreemdelingen opgenomen werden, zo had ook de stad in het Prytaneion als middelpunt een haard met eeuwig brandend vuur, waarop de hoogste staatsambtenaren offerden en waaruit vertrekkende kolonisten vuur voor de nieuwe haard medenamen. De Romeinen identificeerden haar met Vesta. Bij de meeste volken was als bij de Grieken de haard heilig, vermoedelijk eerst, zich bevindend in het huis van het stamhoofd, als middelpunt van de stam, waar men vuur haalde, dat diende voor de offers en voor huiselijk gebruik. Dit gold vooral voor de tijd, toen vuur-maken een kunst was. Later ging vandaar de verering van de haard, en daarmede van Hestia, over op elk huis. In het cosmologische systeem der Pythagoreeërs duidde men het wereldvuur in het middelpunt van het heelal met de naam Hestia aan.
