(in de Oudheid: Igúvium, in de middeleeuwen: Eugúbium), stad in Umbrië (Midden-Italië), die haar middeleeuws karakter grotendeels behouden heeft. Zeer schilderachtig gelegen aan de zuidhelling van de Apennijnen, aan de spoorlijn Arezzo-Fossato, telt de stad 7 500 inw. (de gemeente: 33 000).
De hoofdwegen, meest evenwijdig aan elkander en op verschillend niveau, worden door nauwe straatjes (vaak d.m.v. trappen) met elkaar verbonden. De huizen, veelal in kalksteen opgetrokken, treffen door hun strenge gevels. De Eugubijnse (beter: Iguvinische) tafelen, thans in het stadhuis bewaard, 7 bronzen tafelen in 1444 te Gubbio gevonden, daterend uit de 1ste eeuw v. Chr. en vormend het voornaamste document der oude Umbrische taal, vermelden, dat te Gubbio een grote antieke tempel gestaan moet hebben.Van de overgebleven bouwwerken uit de Oudheid is het theater uit laat-republikeinse tijd het voornaamste. Het raadhuis (Palazzo dei Consoli), een indrukwekkend Gothisch gebouw (1332-1346), is het werk van Angelo da Orvieto en bevat de gemeentelijke Pinacotheek. Ca 1480, nadat Gubbio reeds eerder aan de staat van Urbino gekomen was, werd er door de hertogen van het land het Palazzo dei Montefeltre gebouwd, naar men op grond van overeenkomst met het beroemde paleis te Urbino aanneemt, het werk van Luciano Laurana. Het Palazzo della Podestà (in 1349 begonnen, doch onvoltooid) is thans de zetel van een belangrijke bibliotheek. Het oude stadsbeeld wordt mede bepaald door oude kerken als de Gothische San Francesco, de San Pietro (13de eeuw) en de Sant’ Agostino (13de eeuw; met fresco’s van O. Nelli).
Het kleine kerkje Santa Maria Nuova is vooral bekend wegens de aldaar aanwezige, prachtige tempera-schildering van de locale meester Ottaviano Nelli, Madonna met Heiligen en engelen voorstellend (1403). Ook een reeks Renaissance-paleizen is bewaard gebleven (Palazzo Pamphilij, Accorambi e.a.).
Gubbio is bekend als centrum van de majolicaindustrie, die reeds in een document van 1348 vermeld wordt. De pottenbakkerskunst bereikte haar hoogtepunt met Giorgio Andreoli*, genaamd Maestro Giorgio, en zijn zoons.
Lit.: Arduino Colasanti, Gubbio (Bergamo 1905); Robert Schulze, Gubbio und seine mittelalt. Bauten (Berlin 1915); E. Giovagnoli, G. nella storia e nell’ arte (1932).
