Romeins keizer, geboren in Dacië, eerst herder, klom later op tot de hoogste militaire waardigheden. In 293 werd hij door keizer Diocletianus tot Caesar benoemd en met het bestuur van Illyricum en een deel van Klein-Azië belast.
Op een veldtocht tegen de Perzen, aanvankelijk niet gelukkig, bracht hij later koning Narses een beslissende nederlaag toe. In 305 verkreeg hij bij de afstand van Diocletianus de waardigheid van Augustus van het Oosten naast Constantius Chlorus als Augustus van het Westen. Een jaar later werd hij, na de dood van zijn mede-Augustus, alleenheerser. Reeds spoedig echter dwong het leger hem, Constantinus tot Caesar van het Westen te verheffen.
In 307 trok hij tevergeefs op tegen Maxentius, die zich in Italië tot Augustus had opgeworpen. Zijn vriend Licinius benoemde hij nu ook tot Augustus, waarop zijn neef en Caesar Maximinus Daia zichzelf tot Augustus verklaarde. Daar Galerius zich hierbij neerlegde en ook Constantinus niet langer de Augustustitel weigerde, waren er dus vier legitieme Augusti. In de overlevering is hij als Christenvervolger zeer gehaat, daar hij strenge edicten tegen de Christenen uitvaardigde, die hij echter later gedeeltelijk weer introk.
Hij overleed in 311.Lit.: E. Stein, Gesch. des spatröm. Reiches I (1928).
