Canadees fysioloog en pharmacoloog (Alliston, Ontario, Canada 14 Nov. i8gi - Newfoundland 21 Febr. 1941), studeerde geneeskunde aan de universiteit van Toronto, waar hij in 1916 het artsdiploma behaalde. Hij diende in Wereldoorlog I en werd in 1918 zwaar gewond bij Cambrai.
Terug in Canada werkte hij eerst aan het kinderziekenhuis te Toronto, vervolgens als assistent in de fysiologie aan de Western Ontario Universiteit te London (Canada); in 1921 werd hij lector in de pharmacologie aan de Universiteit van Toronto. Hier begon hij in samenwerking met den fysioloog prof. J. J. R. MacLeod* en den student C.
H. Best (thans hoogleraar in de fysiologie te Toronto) onderzoekingen ter bereiding van een extract uit de alvleesklier * voor de behandeling van suikerziekte*, een vraagstuk waar al vele onderzoekers sedert het begin van de 20ste eeuw vergeefs hun krachten aan hadden gewijd. Reeds in 1922 slaagden zij in de afzondering van een betrekkelijk zuiver extract, welks werkzaamheid werd bewezen door inspuiting bij honden, die door algehele verwijdering van de alvleesklier suikerziek waren gemaakt. De werkzame stof noemden zij insuline*. Binnen een jaar kon de bereiding op grote schaal ter hand worden genomen. Het insuline bracht een zegenrijke omwenteling in de behandeling van de suikerziekte; weldra werd het over de gehele wereld toegepast.
Het grootste aandeel in dit onderzoek wordt toegeschreven aan Banting. In 1923 ontving hij met MacLeod de Nobelprijs voor Geneeskunde, welke zij broederlijk deelden met hun medewerkers C. H. Best en J. B. Collip.
Vele andere onderscheidingen vielen Banting ten deel. In 1923 kreeg hij een bijzondere leerstoel voor geneeskundig onderzoek aan de Universiteit van Toronto; een uitstekend ingericht laboratorium werd tot zijn beschikking gesteld: het Banting Institute, geopend in 1930. In Wereldoorlog II diende Banting als majoor-geneeskundige bij het Canadese leger. Op 21 Febr. 1941 vertrok hij naar Engeland om resultaten over te brengen van recente onderzoekingen van militaire betekenis; boven Newfoundland verongelukte het vliegtuig, waarbij Banting de dood vond. DR H. J. VIERSMALit.: S. Harris, Banting’s Miracle, the story of the discoverer of insulin (London-Philadelphia-Montreal 1946); Kellner Daniël, Redders der Menschheid, doktoren als Nobelprijswinnaars, 4de dr. (Amsterdam z.j.), blz. 148-155.
