uit Nikomedia in Bithynië (in Klein-Azië), leefde ± 95-175 n. Chr., was officier en ambtenaar, o.a. landvoogd van Cappadocië 1131-137), na ± 140 verliet hij de staatsdienst en begaf hij zich naar Athene, waar hij voortaan voor zijn studiën leefde.
In zijn jeugd gaf hij een verzameling gesprekken van zijn leermeester, den Stoïcijnsen filosoof Epictetus. uit, benevens een Encheiridion van diens leer, een veel gelezen zedekundig handboekje; later schreef hij werken over historie, geografie, krijgskunde en jacht. Het meest bekend is de Anabasis Alexandri, beschrijving van Alexanders tocht in 7 boeken, naar het voorbeeld van Xenophon’s Anabasis Cyri; als hoofdbronnen hiervoor gebruikte Arrianus het boek van Ptolemaeus, den lateren koning van Egypte, en dat van Aristoboulos, eveneens een van Alexanders generaals; onpartijdig, zonder overdrijving en met verstand van zaken geschreven is dit het beste werk over den groten koning dat bewaard is gebleven. Een bijzonder gedeelte van Alexanders tocht beschrijft Arrianus’ Indike (in het Ionisch geschreven in navolging van Herodotus), dat een boek van Megasthenes en van Nearchos als hoofdbronnen heeft, en belangrijk is voor onze kennis van het Indus-gebied. Een Geschiedenis der Diadochen (opvolgers van Alexander) is verloren gegaan.Bibl.: Uitgave van A. G. Roos (Leipzig 1907-28) 2 dln; Eng. vert. door E. Sliff Robson in Loeb Classic. Library; Ed. lndica met Franse vertaling door P. Chantraine in Collection Budé.
Lit.: I. Bersanetti, L’Anabasi d’Arriano (Torino 1904); H. Nissen, Die Abfassungszeit von Arrians Anabasis, in: Rhein. Mus., XLIII (1888); W. Christ, Gesch. der griech. Lit., 6.
Aufl. II, 2, (München 1924).
