Duits schrijver over wijsbegeerte en economische onderwerpen (Berlijn 19 Jan. 1833 - Nowawes 21 Nov. 1921), bepaalde zich bij de rechtsgeleerde praktijk, die hij echter opgaf wegens een oogziekte, die hem later geheel en al van het gezicht beroofde. Nadat hij in de wijsbegeerte de doctorale waardigheid had verkregen, vestigde hij zich in 1864 als privaat-docent aan de universiteit te Berlijn.
Conflicten met ambtgenoten dwongen hem in 1877 zijn betrekking neer te leggen. Dühring’s wijsgerige denkbeelden staan sterk onder de invloed van Feuerbach en Comte. De wijsbegeerte moet in de eerste plaats werkelijkheidsfilosofie zijn, slechts berustend op oog en oor en op de gevolgtrekkingen, die het verstand uit deze indrukken kan trekken. Op economisch gebied had hij zeer radicale hervormingsidealen. Hij was zowel afkerig van de laisser faire-politiek der Manchesterschool als van het socialisme van Lassalle en Marx en kan als stichter van de liberaal-socialistische richting in de economische politiek worden aangemerkt.Bibl.: Natürliche Dialektik (1865); Kapital und Arbeit (Berlin 1865); Kritische Geschichte der Philosophie (4de dr. Berlin 1894); Kritische Geschichte der Nationalökonomie und des Sozialismus (4de dr. Berlin 1900); Kritische Geschichte der allgemeinen Prinzipien der Mechanik (3de dr. Berlin 1887), bekroond door de filosofische faculteit der hogeschool te Göttingen; Kursus der Philosophie als streng wissenschaftlicher Weltanschauung und Lebens gestaltung (Berlin 1875); Die Judenfrage als Rassen-, Sitten- und Kulturfrage (5de dr., Karlsruhe en Leipzig 1901); Gesamtkurs der Philosophie (2 dln, Leipzig 1894-1896).
Lit.: Vaihinger, Hartmann, Dühring und Lange (1876), Döll, Eugen Dühring (Leipzig 1892); Friedländer, Die vier Hauptrichtungen der modernen sozialen Bewegung (Berlin 1901); Engels, Herrn Eugen Dührings Umwälzung der Wissenschaft (5de dr., 1904); A. Spanjer, Het liberale Socialisme (1921), Hfdst. I, blz. 15-60.
