Grieks Drakōn, was de eerste Atheense wetgever (ca 620 v. Chr.).
Aan zijn bestaan is ten onrechte getwijfeld. Echter is omtrent zijn wetten weinig bekend. Zij heetten niet nomoi, gelijk de wetten van Solon, doch thesmoi; toch gingen zij, gelijk de wetten van Solon, ten dele op oud gewoonterecht terug. Zij moeten bestaan hebben uit twee gedeelten: die, welke betrekking hadden op het burgerlijk recht en die, welke het strafrecht regelden. Omtrent de eerste is niets met zekerheid bekend. Van de tweede soort zijn enkele bewaard gebleven in een inscriptie en bij redenaars. Zij bepaalden, dat opzettelijke moord zou worden berecht door de Areopagus. Wie echter zonder opzet een moord had begaan of de dood zou hebben veroorzaakt door schuld, zou niet zonder meer worden prijsgegeven aan de bloedwraak der verwanten van de vermoorde, maar getracht moest worden tot een minnelijke schikking te komen. De zaak kwam in dat geval waarschijnlijk voor het college der ephetai, ten getale van 51, die, in verschillende colleges verdeeld, recht spraken. Overtreding dezer bepalingen, evenals bijv. diefstal, werd zeer zwaar gestraft. „Draconische” wetten of maatregelen heten sindsdien bepalingen, die onrechtmatig streng zijn. In de Oudheid zei men al dat zijn wetten met bloed waren geschreven. Dit berust evenwel op een miskenning van Draco’s werkzaamheid: zonder bedreiging met zware straf had hij nooit zo ingrijpende verbeteringen in de rechtstoestand kunnen aanbrengen.Lit.: G. Glotz, La solidarité de la familie dans le droit criminel en Grèce, blz. 299-324 Paris 1904); Egon Weiss, Griechisches Privatrecht (1923), dl I, blz. 65 v.
