was de aanduiding voor een complex van drie landen, Depok, Mampang en Karanganjer, alsmede twee percelen aan de Tjiliwoeng, tussen Batavia en Buitenzorg, welke Cornelis Chastelein (1657-1714) op 18 Mei 1696 verworven had voor de prijs van 700 rijksdaalders toen hij, minnaar van het landleven, als tweede opperkoopman van Batavia, ontslag nam uit de dienst der Oost-Indische Compagnie. Hier woonden zijn slaven, bewerkten de rijstvelden en onderhielden de koffie-, katoen- en indigotuinen.
Zij hadden een beter lot dan velen van hun landgenoten onder hun eigen regeerders. Bij zijn dood (14 Mrt 1714) vermaakte Chastelein de Depokse landgoederen aan zijn slaven en slavinnen benevens hun kinderen en kindskinderen, om het in gemeenschappelijke eigendom te bezitten. Tijdens zijn leven hadden de ondergeschikten zich door zijn toedoen tot het Christendom bekeerd en nu bij laatste wilsbeschikking waren zij vrijen geworden. Chastelein verbood ooit enig gedeelte te verkopen of op andere wijze te vervreemden. De geëmancipeerde slaven vormden door de geheel enige daad van Christenplicht en naastenliefde van hun vroegere heer de bekende Christengemeente Depok. Voor de deelgerechtigden in deze gemeenschap, welk recht slechts door geboorte verkregen werd, voerde een gemeentebestuur, bestaande uit 5 leden, het beheer. Op de handelingen van dit College hielden 3 commissarissen toezicht. De rechten en verplichtingen van de deelgerechtigden waren in een Reglement geregeld, terwijl die van de opgezetenen dezelfde waren als die van de andere landerijen. In 1879 werd in Depok een seminarie voor de opleiding van Indonesiërs tot evangelisten geopend. De rust en de vrede in deze landen werden in 1945 wreed verstoord. Vrijwilligers van de Republiek maakten zich Oct. 1945 schuldig aan bloedig geweld tegenover Nederlanders en Indo-Europeanen; vele Christen-Indonesiërs vielen als slachtoffer. Geheel Depok werd uitgemoord.
