L. is de naam van een plantengeslacht uit de familie der Primulaceeën. Het onderscheidt zich door een bloemkroon met naar buiten omgeslagen kroonbladen, terwijl de vrucht een bes is. Het omvat overblijvende gewassen, die in het Z. van Europa groeien.
Zij dragen knolvormige stengels, niervormige bladeren en alleenstaande, gesteelde bloemen. Van de soorten vermelden wij: C. europaeum, in Beieren op beschaduwde plaatsen groeiende, met hartvormige, puntige, getande, van boven met een witte kring getekende en van onder purperrode bladeren en fraaie, welriekende, witte of enigszins rode bloemen; C. persicum, een fraaie sierplant (Griekenland, Cyprus), met niervormige bladeren en witte of rode, welriekende bloemen en C. ibericum, afkomstig uit de Kaukasus. Deze heeft purperrode bloemen.De belangrijkste is de C. persicum. Deze soort was reeds vele eeuwen bekend; in 1731 begon men in Rijsel (Fr.) met de teelt van de witte variëteit. In ons land is de teelt in Aalsmeer van grote betekenis. De vermenigvuldiging vindt plaats door zaad.
De zaadwinning is vrij moeilijk, omdat de bloemen kunstmatig moeten worden bestoven, hetgeen bij de eigenaardige inrichting der bloemen vrij lastig is. Na 5 maanden kan men het eerste zaad oogsten. Een goede plant geeft ongeveer 1000 zaden. Het zaad wordt per stuk verhandeld.
Het blijft 4-5 jaar kiemkrachtig.
Er bestaat een speciale keuringsdienst voor de teelt van cyclamenzaad. In de huiskamer moet de cyclamen koel staan (in een onverwarmde of met een kachel of haard verwarmde kamer). De rode, vooral de karmijnrode, is zwakker dan de zalmkleurige, rosé en witte. AI naar de bloemen kan men de cyclamen verdelen in 3 groepen:
1. gaafrandig en normaal gevormd, d.w.z. 4 bloemblaadjes omhoog en één omlaag.
2. gefranjerd en normaal gevormd, zgn. fimbriatatypen.
3. gefranjerd met de bloemblaadjes omlaag gebogen, zgn. rococotypen.
IR G. W. VAN DER HELM.
