een leraar der rhetorica te Sicca Veneria in Numidië (gest. 327?), was omstreeks 300 eerst een tegenstander, later een belijder en beschermer van het Christendom. Zijn Adversus nationes libri VII, onder de vervolging door Diocletianus geschreven, berusten grotendeels op Clemens Alexandrinus.
Zij zijn een lofrede op het Christendom, waarvan hij evenwel op het ogenblik van zijn schrijven nog te weinig afwist. Hij is anti-Platonist en acht menselijke kennis (met Lucretius) slechts afkomstig uit zintuiglijke waarneming. Dit theoretische sensualisme, dat vooral in zijn leer aangaande de menselijke ziel (niet door God geschapen, niet van nature maar alleen door Christus onsterfelijk) uitkomt, contrasteert met zijn opvatting der openbaring.Bibl.: Text by Migne, Series Latina 5, beter in het C.S.E.L., 4de ed. Reifferscheid (1875), Marchesi (1934); vertalingen van Besnard (1842), van Alleker (1858) en van Wright (1928), cf. B. Altaner, Patrologie (1938).
Lit.: Gabarrou, Arnobe, son oeuvre (1921); O. Bardenhewer, Gesch. der altkirchl. Literator, II, 2. Aufl. (Freiburg i. Br. 1914), P. 517 vlg.
