is een school, waarvan het kenmerk is, dat de zelfwerkzaamheid van het kind er in het centrum staat. Zij staat tegenover de „luister”-school, waar het kind innerlijk in te geringe mate bij het leerproces is betrokken.
De arbeidsschool is ook minder eenzijdig gericht op de verstandelijke ontwikkeling, schenkt veel aandacht aan het samenleven der leerlingen, aan de artistieke en(of) technische productiviteit, aan de verhouding tot de maatschappij. Deze verhouding kan revolutionnair zijn. De arbeid van het lerende kind moet zich aanvankelijk geheel aansluiten bij hetgeen het uit zijn naaste omgeving kent (heemkunde; belangstellingscentra, concentratie). In directe aanraking met de gegevens uit het werkelijke leven moet het kind zich dan zoveel mogelijk door eigen activiteit tot een productief deelnemer aan het sociale en culturele leven van zijn tijd vormen, in dienst van een toekomstige, meer humane samenleving. Naast de term „arbeidsschool” treft men ook die van „doe-school”. De voornaamste vertegenwoordigers der arbeidsschoolgedachte in deze eeuw zijn Kerschensteiner, Gaudig en Dewey. Verwant is Decroly en in Nederland Kees Boeke (z paedagogiek).
