term uit de karakterologie, (in het bijzonder van Heymans, een der drie indelingsgronden der karakters (actieve en inactieve typen).
De wetten, afgeleid uit de thermodynamica voor de invloed van de concentratie van een opgeloste stof op tal van physisch-chemische verschijnselen zoals dampdruk, vriespuntsdaling, electrochemische potentiaal, chem. evenwichten enz. gelden in die „ideale” vorm alleen voor verdunde oplossingen. Bij meer geconcentreerde oplossingen, in het bijzonder van electrolyten (z Debye-Hückel-theorie) treden afwijkingen op, welke moeilijk in algemene formules zijn weer te geven. Het is nu gebruikelijk om aan te geven de schijnbare concentratie van de stof, zoals deze, bij toepassing van de ideale wetten, uit het waargenomen effect zou worden afgeleid. Deze schijnbare concentratie heet de activiteit. Zij kan zowel groter als kleiner zijn dan de ware concentratie. Men geeft ook wel aan de activiteitscoëfficiënt f die de verhouding a/c aangeeft. Met toenemende verdunning nadert f dus steeds tot 1. Van bijzonder belang in de chemie en biologie is de waterstofionenactiviteit (z pH) .
Nauw verbonden met de activiteit is de fugacity, de vluchtigheid, zoals deze wordt afgeleid uit de partiaaldruk van een vluchtige stof.
PROF. DR J. A. A. KETELAAR
