Frans schilder, lithograaf en etser (Parijs 8 Mrt 1803 - Fontainebleau 22 Aug. 1860), een meester van de romantiek, kwam op zijn 13de jaar in de leer bij Et. Bouchot.
Een jaar daarna werd hij leerling op het atelier van Abel de Pujol, die behoorde tot de school van Louis David, wiens academisch classicisme hem overigens weldra tegenstond.Zijn oorspronkelijke geest bleek aangewezen op zelfstandige studie, en nu vormde hij zich verder door tekenen in de omstreken van Parijs, en naar het voorbeeld van Rembrandt, Poussin en de Belg Huysmans. Al spoedig ging hij zich ook aan de lithografie wijden, waarin hij het tot een waar meesterschap gebracht heeft. Met zijn kernachtige aanduiding van de vormen door licht en donker wist hij de schoonste effecten in de steendruk te bereiken. Daardoor neemt hij een waardige plaats in naast zijn tijdgenoten Daumier, Gavarni en Traviès, daarbij een geheel eigen stijl volgend.
Zo maakte hij in en na 1830 enige vinnige caricaturen op de val van Karel X.
Decamps reisde in Zwitserland, Italië en het Nabije Oosten. Het was alleen in de Oriënt, die hij reeds vijf jaren vóór Delacroix bezocht, dat zijn kunst een zeer belangrijke stimulans onderging. Hier werd zijn eigen romantische stijl geschapen.
De fijne, altijd wat bizarre genreschilder met zijn intiem clair-obscur en zijn warme, levendige kleur, die reeds naam begon te krijgen door zijn jachttaferelen, zijn geestige scènetjes met aangeklede apen en geleerde honden in schilderachtige interieurs, vond in de pittoreske steden met haar kleurig geklede bevolking van Klein-Azië, Turkije enz. nieuwe inspiratie.
Niet dadelijk gelukte het hem, het. grootse van de landschappen op de indrukwekkende wijze weer te geven, die hij zocht, en de schilderijen, die het „heroïsche”, waarnaar hij streefde, ademen, zijn betrekkelijk zeldzaam. Zo is het misschien de vraag of niet zijn werken van bescheiden formaat, zowel de anecdotische genrestukjes als de impressies van het Oosten, ten slotte meer geslaagd zijn dan de kapitale stukken, hoewel onder deze laatste er stellig zijn, die het grandioze niet missen. In elk geval heeft hij zelf, de felle, onrustige en eerzuchtige geest, geleden onder een zekere twijfel aan zijn welslagen (waarbij zich een gevoel van miskenning voegde). De verbittering, die uit zijn latere brieven spreekt, getuigt daarvan maar al te zeer.
Ca 1850 verviel hij in een soort melancholie, en zijn zenuwstelsel was gestoord, zodat hij zich op het land terugtrok. Het grote succes, dat zijn werk had op de Internationale Tentoonstelling van 1855, bracht een opflikkering van zijn energie, hij toog weer aan de arbeid. Hij had zich gewend aan lichamelijke inspanning om zijn zenuwen te kalmeren, en stierf aan de gevolgen van een val van het paard.
Grote charme bezitten de talloze kleine reisimpressies en geestige invallen, die deze kunstenaar met zijn markante wijze van tekenen en levendige observatie in prenten en schetsboekbladen naliet.
CORNELIS VETH
Lit.: Ernest Chesneau, Le Mouvement moderne en Peinture: D. (Paris 1861); Adolphe Moreau, D. et son œuvre (1869); Charles Clément, D. (Paris 1886).
