ijverig tegenstander van het wereldlijk gezag van de paus en van de R.K. hiërarchie in Italië (Bologna 21 Mrt 1809 Rome 9 Jan. 1889), trad op zijn 16de jaar in de Orde der Barnabieten en werd in 1829 benoemd tot professor in de welsprekendheid te Napels. Het prediken werd hem in 1841 door de Kerk verboden.
In 1848 spoorde hij de bewoners van de Kerkelijke Staat aan zich bij het verzet tegen Oostenrijk aan te sluiten. Met goedkeuring van de paus trok hij zelf als veldprediker bij een vrijkorps mede naar Lombardije. Na de nederlaag bij Custozza ging hij naar Venetië. Toen deze stad door de Oostenrijkers genomen was, keerde hij naar Rome terug.
Minister Rossi liet hem gevangen nemen, maar het volk bevrijdde hem. Toen de paus uit Rome gevlucht, zijn regering door een republikeins bestuur vervangen en een Constituerende Vergadering samengeroepen was, nam Gavazzi maatregelen tegen de op handen zijnde belegering door de Fransen. Na de val van Rome predikte hij in Engeland, later in Schotland en in Noord-Amerika, en trachtte hij een nieuwe Katholieke kerk te stichten. In 1854 keerde hij naar Londen terug, waar hij overging tot het Protestantisme en het tijdschrift Gavazzi Free Word redigeerde.
In 1860 vergezelde hij Garibaldi op zijn tocht naar Sicilië. Als redenaar heeft hij niet weinig bijgedragen tot de bevrijding van Italië. Na de slag bij Mentana (1867) wijdde Gavazzi zich geheel aan de organisatie der „Chiesa libera”, welker afdelingen hij verenigde tot de „Unione delle chiese libere in Italia”. Na 1870 vestigde hij zich te Rome, waar hij in 1875 de theologische school der „Chiesa libera” stichtte.Bibl.: II papa e il congresso (1860); Roma tutta dell’ Italia (1861); L'Italia fedele alla religione dei padri (1866); Dei concili ecumenici (1869); My recollections of the last popes (1858); A Scheme for Church and Union in Italy (1865).
Lit.: L. Conti, In occasione della nascita di A. G., cenno biografico (Roma 1909).
