is de naam ener vereniging van reguliere koorheren, van den heiligen Paulus, gesticht door Antonius-Maria Zaccaria van Cremona, Bartholomeus Ferrari en Jacobus Antonius Morigia te Milaan in 1530. De Barnabieten zijn aldus genoemd naar de hun te Milaan afgestane St Bamabaskerk.
Het instituut werd erkend door paus Clemens VII in 1533. Zijn doel was vnl. het onderwijzen van de jeugd en de bekering van de ketters. De congregatie stond onder het onmiddellijk bestuur van den paus, droeg het gewaad van wereldlijke priesters, mocht overal kloosters stichten, koos haar eigen opzieners, genoot de voorrechten van de reguliere Lateranerkoorheren, alsmede een bijzondere bescherming voor de verworven bezittingen. Zij kon te allen tijde nieuwelingen opnemen. Weldra breidde de Orde zich uit in Italië, schonk aan de universiteiten te Milaan en te Pavia verschillende hoogleraren en deed veel voor de bekering van de Protestanten in Frankrijk en Oostenrijk, zonder evenwel zo grote invloed te verkrijgen als de Jezuïeten. De Barnabieten werden door laatstgenoemden overvleugeld en bepaalden zich langzamerhand meer en meer tot de beoefening van de wetenschappen.
Thans bestaan nog enige Bamabietenkloosters, bepaaldelijk in Italië. Met haar stond de Orde der Angelieken — een orde van geestelijke zusters — in verband.Lit.: Dict. de théol. cath., 1905, t. II1, kol. 422-424; Dict. d’hist. et de geogr. eccl., 1932, t. VII, kol. 854-858.
