Belgisch oudtestamenticus (Brugge 19 Oct. 1857 - 1 Nov. 1933), was 1889-1927 hoogleraar in de Oudtestamentische exegese te Leuven. Zijn critisch-exegetisch werk is zeer omvangrijk.
Hij behandelde o. a. de geschiedenis van de Oudhebreeuwse instellingen, nl. van het heiligdom en het priesterschap, de geschiedenis van het Joodse herstel na de ballingschap, de geschiedenis van de Joods-Samaritaanse kolonie te Elefantine. Van blijvende waarde zijn de grote exegetische werken over het boek der twaalf Kleine Profeten en van het boek Isaias. Met volle kracht streefde hij, binnen de grenzen door de kerkelijke lering en tucht getrokken, naar een hernieuwing van de exegese en naar de aanpassing daarvan aan de moderne wetenschappelijke methoden. Samen met zijn leerling mgr Poels was hij lid van de Pauselijke Bijbelcommissie. De Universiteit van Leuven dankt grotendeels aan Van Hoonacker haar prestige op Bijbels-wetenschappelijk gebied.
