(Hebreeuws; waarschijnlijk verkorting voor: Jahveh grijpt vast), koning van Juda, 734719 (volgens J. Begrich 741-725) v.
Chr., beklom na de dood van zijn vader Jotham als twintigjarige de troon in een tijd van groot gevaar, verwekt door de opmars der Assyriërs naar de kustlanden van de Middellandse Zee. Na de dood van Menachem (Manahem) sloot Pekach (Phacee) van Israël een verbond met Rezin van Damascus tegen Assyrië en viel Juda binnen om den koning te dwingen hun bondgenootschap tegen Assyrië bij te treden. Gelijktijdig heroverden de Edomieten de havenstad Elath, zodat Juda geïsoleerd was. Toen heeft Achaz den gemeenschappelijken vijand Tiglatpileser III te hulp geroepen, die Juda voor Assyrisch vazallengebied verklaarde en die Achaz dwong hem schatting te betalen, hem in Damascus te huldigen en aan de Assyrische eredienst ook in de tempel van Jeruzalem een plaats in te ruimen. Evenwel bleef Jeruzalem gespaard, terwijl Damascus en Noord-Israël verwoest werden. — In de godsdienstige geschiedenis van het koninkrijk Juda treedt Achaz als een goddeloze regeerder op. De Schrift verwijt hem afgodendienst, dodenbezwering, invoer van heidense gebruiken, despotisme. Tegenover de goddeloze politiek van den koning werd protest aangetekend door Jesaja (Isaias), Achaz’ tijdgenoot en later de rechterhand van zijn opvolger, Ezechias (Hizkia). Tussen den koning en den profeet kwam het herhaaldelijk tot strijd. De markantste episode is de Immanuel-voorzegging (Isai. 7 : 14 v.v.), waarbij het koningshuis verworpen werd en, volgens de traditionele exegese, de Messias en zijn moedermaagd duidelijk werden voorzegd.PROF. DR J. COPPENS
Lit.: O. Procksch, Jesaja I übersetzt und erklärt, in: Kommentar zum Alten Testament t. IX (Leipzig 1930); A. van Hoonacker, La prophétie relative ä la naissance d’Immanuel, in Revue Biblique (1904, nouv. sér., 1.1, blz. 213-227).
