(germanisme, Duits: Wehrmacht), na Wereldoorlog II in Nederland bij voorkeur vervangen door het woord strijdmacht, is de veelal uit de drie delen, land-, lucht- en zeemacht, bestaande militaire organisatie van een geordende staat of combinatie van staten.
De hoge eisen, welke aan een moderne strijdmacht moeten worden gesteld, maken het niet meer mogelijk, de vorming van een weermacht eerst bij het ontstaan van onmiddellijk oorlogsgevaar tot stand te brengen. Van een op het laatste moment te improviseren strijdmacht, bijv. door een „levée en masse”, is onder de tegenwoordige omstandigheden niets te verwachten. Het is echter ook uitgesloten, dat de weermacht doorlopend op voet van oorlog wordt gehouden. Men heeft dan ook voor normale tijden veel eenvoudiger vredesorganisaties en gaat eerst bij mobilisatie over tot de oorlogsorganisaties. Hiervoor is nodig, dat in tijd van vrede zowel de industriële oorlogsvoorbereiding, als het vormen van een kundig korps officieren en goed onderlegd onderofficierskader en het regelmatig grondig oefenen der opvolgende jaarklassen dienstplichtigen wel overwogen ter hand worden genomen. Om verzekerd te zijn, dat uit de aanwezige actieve eenheden door het onder de wapenen roepen van de groot-verlofgangers binnen enkele dagen de gehele weermacht op voet van oorlog kan worden gebracht, moet bovendien de oorlogsuitrusting aanwezig zijn en in goede staat verkeren, de vordering van ontbrekend materieel en nog nodige voertuigen feilloos verlopen en moet tevens de veiligheid tijdens het mobiliseren verzekerd zijn.
De Nederlandse weermacht bestond tot 27 Mrt 1953 uit twee delen: de Koninklijke Landmacht en de Koninklijke Marine. Op genoemde datum werd het wapen der luchtstrijdkrachten van de Landmacht losgemaakt en onder de naam Koninklijke Luchtmacht tot derde zelfstandig weermachtsonderdeel verheven.
