heet het geheel van rechtsregels, verband houdende met vervening, inzonderheid vervening van laagvee</i>n, welke reeds in de Middeleeuwen regelen tot bescherming van het openbaar belang noodzakelijk maakte. Hieronder vallen in de eerste plaats de regels betreffende vervening in het belang der zoutwinning (moernering) in Vlaanderen, Zeeland en het gebied der Zuidhollandse eilanden, een bedrijf, sedert de 15de-16de eeuw geheel verboden.
Vervolgens ook de binnenlandse vervening voor winning van brandstof, sedert de 14de eeuw in Holland aan regels onderworpen en vooral sedert de 16de eeuw zorg vereisend, nadat de diepe veengraving, die tot piasvorming leidde, in zwang was gekomen. Een reeks van ingrijpende plakkaten leidde tot het Hollandse plakkaat van 1595, in Utrecht terstond, in Overijsel eerst later, en in Friesland niet vóór de 19de eeuw nagevolgd. In de 19de eeuw golden hiervoor Koninklijke Besluiten, op grond van een wet uit de Franse tijd; thans wordt de materie beheerst door de Verveningenwet \an 1895, uit hoofde waarvan voor elke vervening een provinciale vergunning vereist is, terwijl de Provinciale Staten aanvullende algemene voorschriften kunnen vaststellen. Het veenrecht heeft nagenoeg alleen nog historische betekenis.
