1ste graaf van Dorset, baron Buckhurst (Buckhurst, Sussex, 1536 - Westminster 19 Apr. 1608), was advocaat en reeds bekend als dichter en schrijver van een rijmloos drama, toen hij in 1557 lid van het Lagerhuis werd, wat hij vervolgens met tussenpozen 20 jaar bleef. Op een reis naar Rome in 1566 kwam hij in moeilijkheden door zijn openlijk getoonde protestantsgezindheid.
Vooral als diplomaat is hij vaak en met succes werkzaam geweest. Zo bezocht hij van wege de koningin in 1568 en 1571 het Franse hof en werkte daar en in Engeland voor een huwelijk tussen Elisabeth en de hertog van Anjou (later Hendrik III). Hij werd opgenomen in de Geheime Raad en trad in belangrijke zaken als rechter op, niet echter in de rechtbank, die Maria Stuart veroordeelde; wel bracht hij in Dec. 1586 het noodlottig vonnis aan de Schotse koningin over. Onmiddellijk daarop ging hij naar de Nederlanden, omdat Leicester’s beleid aan Elisabeth veel ergernis berokkende.
Terwijl Leicester afwezig was, trachtte Buckhurst in de gerezen partijtwist te bemiddelen, maar kon over Leicester’s beleid niet veel goeds naar Engeland schrijven. Toen de koningin plotseling besloot Leicester naar de Nederlanden terug te laten gaan, maar, in tegenstelling met Buckhurst’s betogen, niet meer geldelijke hulp wilde geven en naar vrede verlangde, viel Buckhurst in ongenade. Hij werd teruggeroepen en, tot de dood van Leicester, op zijn landgoed geïnterneerd. In 1588 kreeg hij weer de volle gunst, werd commissaris voor kerkelijke zaken, ridder van de Kouseband en in 1599 Lord Treasurer, als opvolger van Burghley (z Cecil), wat hij tot zijn dood,dus ook onder Jacobus I, bleef.
In Nov. 1589 en in 1598 vertoefde hij nog korte tijd in Nederland, de laatste maal in verband met het subsidie-verdrag met Engeland. In 1591 bewerkte hij een Frans-Engels verdrag, in 1598 vergeefs, in 1604 met succes, voerde hij onderhandelingen over vrede tussen Engeland en Spanje. Sinds 1591 was hij kanselier van de universiteit van Oxford. Algemeen roemde men zijn stiptheid, onpartijdigheid en mildheid.
Als dichter staat Sackville vooral bekend om zijn aandeel in de Minor for Magistrates, nl. de Induction, een inleiding tot wat hij zelf zou bijdragen en de Complaint of the Duke of Buckingham. De Induction, een allegorisch gedicht met zeer schone passages, dat de afdaling naar de hel beschrijft, vormt een schakel tussen de poëzie van Chaucer en die van Spenser. Van Gorboduc, het eerste klassieke Engelse drama in rijmloze verzen, schreef Sackville, volgens de drukker van de eerste editie (1561), de laatste twee bedrijven, terwijl de eerste drie zijn van de hand van Th. Norton, verder alleen bekend als vertaler.DR H. A. ENNO VAN GELDER
Bibl.: A Mirror for Magistrates, ed. van J. Haslewood, 3 dln (1815); W. F. Trench, A Mirror f.
M., lts origin and influence (1898); The Compl. of Henry, Duke of B., ed. M. Hearsey (1936); Gorboduc, ed. J.
W. Cunliffe in Early Engl. Class. Trag. (1912).
Lit.: Cooper, Athenae cantabrienses II, 484-492; J. Davies, A Mirror for Magistrates considered with special reference to the Sources of Sackville’s Contributions (Leipzig 1906); M. Hearsey, The Manuscript of Sackville’s Contrib. to the Mirror for Mag. in Rev. of Engl. Studies dl 8 (1932).
