Winkler Prins Encyclopedie

E. de Bruyne, G.B.J. Hiltermann en H.R. Hoetink (1947)

Gepubliceerd op 06-08-2022

Tatianus

betekenis & definitie

Syriër, apologeet (ca 120-ca 190), uit heidense ouders geboren, werd te Rome Christen en leerling van Justinus. In 172/3 scheurde hij zich los van de Kerk terwille van zijn overdreven opvattingen over het verbod van ieder huwelijk, en van elk vlees- en wijngebruik (ook in het H.

Misoffer werd water in de plaats van wijn gebezigd: Aquariï) en kwam naar Syrië terug, waar hij de secte van het encratisme stichtte volgens voormelde opvattingen. De secte kende er een grote uitbreiding en bleef geruime tijd bestaan. Tatianus is vooral bekend om zijn Diatessaron en zijn Redevoering tot de Grieken, waarin hij het Christendom wil verdedigen door alle kwaad van de Griekse cultuur te zeggen. In de hst. 33 en 34 geeft hij een catalogus van de beelden die hij te Rome gezien heeft, wat hem een nieuw argument aan de hand doet om de fundamentele immoraliteit van het heidendom te bewijzen.Bibl. (uitg.): Patrol, graeca, t. 6; Th. Otto, Corpus apologetarum (Iena 1867-1872); E. Schwartz, in: Texte u. Untersuchungen, t. 4, fase. l (Leipzig 1888); E. J. Goodspeed, Die ältesten Apologeten (1914).

Lit.: A. Puech, Recherches sur le Discours aux Grecs de T. (Paris 1903); R. G. Kukula, T.’s sogenannte Apologie (Leipzig 1910); G. Bardy, art. Tatien in Dict. de théol. cath. (Paris 1946).



Z
ook Lit. bij Diatessaron.

< >