(van Aramees: tne, onderwijzen) heten de Joodse geleerden, die de scheppers waren van de mondelinge leer. Meestal beschouwt men Hillel en Sjammai als de eerste Tannaïeten (ca 30 v.
Chr.), ofschoon volgens anderen veel vroeger begonnen moet worden, nl. in de tijd van Simon de Rechtvaardige (eind 3de eeuw v. Chr.). Formeel eindigt het tijdperk met R. Jehuda de Vorst, omdat deze de eindredactie van de Misjna tot stand bracht (tot 210 n. Chr.). Intussen genieten in de Talmud leerlingen van R. Jehuda vaak hetzelfde gezag als de Tannaïeten, wier uitspraken meer rechtskracht bezitten dan de scheppers van de Talmudische literatuur, die „Amoraiem” genoemd worden. De door de Tannaïeten gecompileerde, geredigeerde of zelfstandig geschapen wetsliteratuur bestaat vnl. uit Misjna, Tosephta en Baraitha.Lit.: Waxman, A History of Jewish Literature, I, p. 45-84 (New York 1938); Encyclopedia of Talmudic and Geonic Literature (ed. M. Margalioth, 2 vol., Jerusalem 1945; Hebreeuws).
